Vanuit de Hawaiki eilanden in Polynesië maakte de Maori duizend jaar geleden een lange reis over de Grote Oceaan. Ze kwamen na lang varen aan in Aotearoa, de naam die zij toen aan het huidige Nieuw-Zeeland gaven. De betekenis hiervan is ‘het land van de lange witte wolk’ en was gekozen doordat de Maori bij aankomst dachten dat Nieuw-Zeeland een grote witte wolk in de verte was. Het duurde vervolgens nog eens zo’n 350 jaar voordat zij ook daadwerkelijk de oversteek van Hawaiki naar Nieuw-Zeeland maakten. De reden van de verhuizing waren de stammenoorlogen, overbevolking en ziektes op de Hawaiki-eilanden. In Nieuw-Zeeland vestigden de Maori stammen zich in zogenaamde Pa’s met in het midden van deze dorpen een Marae, een gemeenschapshuis gemaakt van hout.

De eerste walvisvaarders bereikten Nieuw-Zeeland aan het begin van de 19e eeuw. Zij kwamen vooral van Tasmanië en Australië en vestigden zich in de Bay of Islands (het noorden van het Noordereiland). Het Verenigd Koninkrijk stuurde ook zendelingen naar dit gebied. De Fransen trachtten echter om Nieuw-Zeeland in te lijven. Als reactie daarop sloten de Britten met de Maori’s in februari 1840 het Verdrag van Waitangi. Daarmee werd Nieuw-Zeeland een Britse kolonie. In dit verdrag erkenden de Maori’s de soevereiniteit van het Verenigd Koninkrijk, kregen de Maori’s dezelfde rechten als de Britten en stemden in met de Britse grondclaim op Nieuw-Zeeland.

Vanaf de jaren dertig van de 19e eeuw groeide de migratie vanuit Groot-Brittannië snel. In 1831 woonden er in de nieuwe kolonie nog maar duizend mensen, vijftig jaar later in 1881 ging het om half miljoen, waarvan driehonderdduizend zich definitief vestigden in Nieuw-Zeeland. In eerste instantie kochten de migranten land van de Maori, wat hun veel geld opleverde.

George Grey werd in 1845 naar Nieuw-Zeeland gestuurd. Hij werd aangesteld als gouverneur en had de taak om de orde te handhaven. Hij trad met harde hand op, maar wist toch op eerlijke wijze het vertrouwen van de Maori’s terug te winnen. In 1856 kreeg Nieuw-Zeeland voor het eerst meer autonomie. De Maori’s voelden zich in deze tijd door de massale immigratie die leidde tot een forse toename van de blanke bevolking in het nauw gebracht. De blanke bevolking begon hierop schrik te krijgen van de Maori’s voor aanvallen. Het gevolg was de Tweede Maori-oorlog die van 1860 tot 1870 duurde. Het waren een reeks bloedige taferelen die hoofdzakelijk tot het Noordereiland beperkt bleven.